Dobrze, że był w ka-ka-kasku – Ludzie, którzy usilnie starają się zrobić sobie krzywdę
Rumburak
·
25 lutego 2024
56 017
238
139
Tak między nami to powiem, że #18 to jest chyba kwintesencja tej serii.
Biorę dwa silniki i idę – Fotografie w stylu: Co tu się odwaliło?
Kolejna część zdjęć, które udowadniają, że ludzka kreatywność wkracza w nieznane dotąd rejony.
Dzisiaj odwiedzimy zatłoczone ulice stolicy Włoch, dowiemy się o tragicznym losie przymusowych pasażerów SS Indigirka oraz pogłaszczemy najważniejszego psa na świecie...
W szczycie kariery przestępczej Escobar znalazł się na siódmym miejscu listy najbogatszych ludzi na świecie magazynu Forbes, a jego gang kontrolował 80% światowego rynku kokainy. Kartel posiadał całą flotę własnych samolotów, łodzi i pojazdów, jak również kontrolował ogromne obszary ziemskie dzięki zyskom z przemytu. Uważa się, że w najlepszych latach kartel zarabiał nawet 28 miliardów dolarów rocznie.
2 grudnia 1993 skończyło się wielkie polowanie na Pablo Escobara. Oprócz kolumbijskiej policji, brała w nim udział także nielegalna organizacja Los Pepes (sponsorowana przez konkurencyjny kartel z Cali), amerykańskie Delta Force, Navy SEALs oraz specjalna jednostka policji kolumbijskiej, znana jako Search Bloc, stworzona specjalnie do schwytania Escobara.
Istnieją różne spekulacje na temat samej śmierci Pablo Escobara. Jedna z nich mówi, że podczas strzelaniny wynikłej z przeprowadzonego szturmu do akcji wkroczyli snajperzy z Delta Force. Wydział do spraw narkotyków USA nigdy nie potwierdził jednak tej informacji. Kolejna teoria mówi o tym, że gangster zginął w wyniku kanonady i serii strzałów – taką też wersję potwierdza kolumbijska policja.
Jednak najbardziej popularna wersja głosi, że podczas szturmu popełnił samobójstwo strzałem w głowę. Rodzina Escobara uważa, iż tylko ten przypadek należy brać pod uwagę. Sam „król kokainy” powtarzał wielokrotnie, że „strzał w ucho” będzie jedyną drogą ucieczki w obawie przed więzieniem i ekstradycją.
Bonna był jednym z prekursorów nowego wówczas stylu w locie – sylwetki mocno wysuniętej do przodu i załamanych bioder. W 1924 roku wystartował na igrzyskach olimpijskich w Chamonix, zdobywając srebrny medal. Uległ jedynie swemu rodakowi Jacobowi Tullinowi Thamsowi, a trzecie miejsce zajął Anders Haugen – Norweg reprezentujący barwy Stanów Zjednoczonych.
Był to jedyny start Bonny na igrzyskach i zarazem największy sukces w jego karierze.
13 lutego 1981 roku seria eksplozji zniszczyła ponad 21 kilometrów sieci kanalizacyjnych i ulic w centrum Louisville w stanie Kentucky w Stanach Zjednoczonych. Eksplozje spowodowały rozległe zniszczenia mienia i infrastruktury. Nie było ofiar śmiertelnych, ale cztery osoby zostały ranne.
Wybuch nastąpił w wyniku zapłonu oparów heksanu, które zostały nielegalnie uwolnione z zakładu przetwórstwa soi Ralston-Purina, który zajmował się przetwórstwem nasion bawełny i soi.
Naprawa kanałów i ulic trwała około dwóch lat. Ralston-Purina zapłaciła w sumie około 33 milionów dolarów odszkodowania m.in. spółce Louisville Metropolitan Sewer District, miastu oraz poszkodowanym członkom społeczeństwa.
Firma przyznała, że wypuściła heksan do ścieków, ale początkowo nie wzięła na siebie odpowiedzialności za wybuchy i przez lata zaprzeczała, jakoby miała do czynienia z zaniedbaniem.
Statek został zbudowany w stoczni Manitowoc Shipbuilding Company w Manitowoc w stanie Wisconsin (USA) jako jeden ze statków towarowych serii Lake. Został zwodowany 29 grudnia 1919 roku jako Lake Galva, a ukończony w maju 1920 roku już jako SS Ripon.
Jednostka służyła jako amerykański statek handlowy pod różnymi nazwami aż do końca lat 30. XX wieku.
W 1938 roku został sprzedany rządowi Związku Radzieckiego. 8 grudnia 1939 roku SS Indigirka opuściła Magadan i wyruszyła w powrotny rejs do Władywostoku pod dowództwem kapitana Nikołaja Ławrientewicza Łapsina. Na pokładzie znajdowało się 39 członków załogi, 249 rybaków z rodzinami, 50 więźniów pod strażą i 835 więźniów z umiejętnościami technicznymi, zwolnionych z odbywania kary na rzecz wykonywania pracy w trudnym okresie II wojny światowej.
13 grudnia 1939 roku SS Indigirka osiadł na mieliźnie podczas zamieci u wybrzeży Japonii w pobliżu Sarufutsu, próbując wpłynąć do cieśniny La Perouse.
Gdy statek przewrócił się na prawą burtę, strażnicy uniemożliwili więźniom ucieczkę z ładowni. Japończycy uratowali kapitana i większość załogi, strażników i rybaków, ale rozpoczęcie ratowania uwięzionych więźniów zajęło aż trzy dni. 16 grudnia, kiedy japońska ekipa ratownicza otworzyła kadłub za pomocą palników acetylenowych, wśród ponad 700 martwych więźniów znaleziono tylko 28 ocalałych (z których jeden później zmarł). Ogółem w katastrofie zginęło 741 osób.
Kapitan Łapsin został osądzony i stracony za opuszczenie statku. Szef konwoju z NKWD, który zamknął więźniów na tonącym statku, został skazany na osiem lat więzienia.
W Hongkongu wciąż współistnieją trzy główne systemy jednostek
miar: chińskie jednostki miary Imperium Qing, jednostki imperialne
Wielkiej Brytanii oraz system metryczny.
W 1976 roku rząd Hongkongu
rozpoczął przejście na system metryczny i od 2012 roku wszystkie pomiary
wykonane dla celów rządowych są podawane w jednostkach metrycznych.
24 maja 1936 roku londyńska drużyna uświetniła jubileusz 30-lecia istnienia krakowskiej Wisły. Spotkanie Wisły z Chelsea było bez wątpienia jedną z największych atrakcji
polskiego sportu.
Na stadionie zasiadło 10 tysięcy widzów – wszystkie bilety zostały wyprzedane. Część śmiałków oglądała widowisko sportowe, wspinając się na pobliskie drzewa.
TS Wisła wygrała mecz 1:0, a jedyną bramkę meczu strzelił w 45 minucie z rzutu karnego Antoni Łyko.
W poprzednim odcinku
Dobra, dobra. Chwila. Chcesz sobie skomentować lub ocenić komentujących?
Zaloguj się lub zarejestruj jako nieustraszony bojownik walczący z powagą