Michael pisze w serwisie Quora:

To zdjęcie jest dla mnie bardzo trudne zarówno do oglądania, jak i udostępniania go publicznie. Zostało zrobione 2 lub 3 tygodnie po tym, jak obudziłem się ze śpiączki. Była ona spowodowana dotkliwym, wielokrotnym pobiciem. Byłem kopany po głowie, co spowodowało krwotok wewnątrzczaszkowy i połamało kości mojej czaszki.

W trakcie śpiączki przeszedłem dwie, ratujące moje życie operacje mózgu, a 3 miesiące po zrobieniu tego zdjęcia przeszedłem operacje rekonstrukcji czaszki.

Miało to być zdjęcie, które daje mi nadzieję i przypomina o mojej sile przetrwania, ale zamiast tego przypomina mi ono o mojej traumie i przywołuje bolesne wspomnienia i retrospekcje.

Żyję, jestem szczęśliwy, jestem zdrowy, ale w tamtym momencie... nic nie było pewne.

Tutaj kończy się oryginalny wpis, jednak wiele osób prosiło o dodatkowe wyjaśnienia i chciało poznać szczegóły całej historii i jej dalszy ciąg. Dlatego Michael zdecydował się zrobić małą aktualizację:

Dziękuję za wszystkie pozytywne komentarze i jestem zszokowany ich liczbą. Cieszę się, że niektórzy z was uznali moją historię za źródło determinacji i inspiracji, choć nie zamieszczałem tego wszystkiego z myślą, aby kogokolwiek inspirować, ani być postrzeganym jako bohater. Po prostu ta fotografia jest odzwierciedleniem najgorszego momentu w moim życiu.
Tak, byłem silny i zdeterminowany, aby nie dać się pokonać, ale to wszystko było cholernie trudne...

W niedzielę 13 stycznia (dzień przed moją ostateczną operacją, której celem była rekonstrukcja czaszki) mój neurochirurg poprosił mnie do siebie i powiedział, abym skontaktował się ze swoimi dziećmi:

„Powiedz im, że je kochasz i jesteś z nich dumny. Daj im ostatnie pozytywne wspomnienie związane z ojcem i pozwól im żyć ze świadomością, że je kochasz, ponieważ we wtorek możesz już się nie obudzić.”

To był najtrudniejszy moment w moim życiu. Ta rozmowa, ten strach. Starałem się brzmieć optymistycznie i spokojnie rozmawiając z dziećmi przez telefon, aby otrzymały ode mnie całą moją miłość i dobre wspomnienia ostatnich naszych chwil... ale cały ten czas łzy spływały gęsto po mojej twarzy.

Nigdy nie czułem takiego strachu, jak tej nocy i wtedy, kiedy wieziono mnie na salę operacyjną następnego ranka. Cały czas miałem świadomość, że mogą to być ostatnie chwile mojego życia.
Przewieziono mnie na salę, następnie obudziłem się na sali reanimacyjnej, aby zostać przewiezionym na oddział urazowy. Następnego dnia mogłem spojrzeć na swoją normalnie ukształtowaną głowę. Tak, mam blizny, mam PTSD (zespół stresu pourazowego) i pewien dyskomfort fizyczny, ale żyję, z uśmiechem patrzę w przyszłość i jestem obecny w życiu moich dzieci. Fizycznie, całym sobą, a nie tylko jako mgliste wspomnienie, ale jako bardzo szczęśliwy i kochający ojciec.

Teraz wszystko wydaje się wracać do normy.