Kity, jakie rodzice wciskali dzieciom, a których jako dorośli musieli się oduczyć

Potrzeba bycia zawsze produktywnym. Jeśli usiądziesz, możesz składać pranie, organizować coś. Dom musi być nieskazitelny, podwórko musi być nieskazitelne (nawet jeśli jest tylko jedna osoba, która może to wszystko zrobić), a czas dla siebie jest niepoważny. Wszystko, co nie spełnia tego wymogu, to lenistwo. Grzech ostateczny.
Jestem dosłownie chora od życia w ten sposób. Poczucie winy związane z dbaniem o siebie jest rozdzierające.

Że to normalne, aby w chwilę po opuszczeniu jakiegoś spotkania mieć coś negatywnego do powiedzenia o każdym, kogo tam spotkałeś.

Co pomyślą sąsiedzi?

„Nie zawsze możesz dostać to, czego chcesz!”
To prawda, tato, ale ciągle zapominasz o drugiej części, w której jeśli czasami spróbujesz, może się okazać, że dostaniesz to, czego potrzebujesz.

W dzieciństwie często się nade mną znęcano. Byłam nieszczęśliwą dziewczynką, która słyszała: „Chłopcy, którzy się ciebie czepiają, tak naprawdę cię lubią” i „Dziewczyny, które się ciebie czepiają, po prostu ci zazdroszczą”.

Wszystkie związki zawodowe są złe – mój tata.
Odmówił pracy w związkach zawodowych. Skończył z niczym innym, jak tylko z życiem pełnym trudności finansowych.
Nie był zachwycony, kiedy podjąłem pracę w związkach.
Dwadzieścia lat w związkach zawodowych (sektor prywatny). Dobre zarobki, wakacje i tradycyjna emerytura. Nie była to dla mnie łatwa praca, ale przynajmniej mam się czym pochwalić.

Że zachoruję, jak tylko wyjdę na zewnątrz z mokrymi włosami.

To całe zmuszanie do kończenia tego, co masz na talerzu. Tak, nie jestem głodny, dlaczego każesz mi jeść?

Typowe bzdury fanatyków religijnych.
– Moją rolą jako dziewczyny było przygotowanie się do bycia najlepszą żoną i matką.
– Molestowanie dzieci to wina ofiary.
– To, czego chciałam, nie miało znaczenia, znaj swoje miejsce.
– Edukacja dziewcząt i kobiet nie ma sensu.
– Jeśli ktoś jest przywódcą religijnym, nie może zrobić nic złego.

„Nigdy nie wykonuj pracy, jeśli nie zamierzasz jej wykonać perfekcyjnie”.
Teraz, jako dorosły, musiałem oduczyć się tego szkodliwego perfekcjonizmu.

Że liczba na wadze ma znaczenie.
Całe życie męczyłam się ze swoją wagą. Moja mama powtarzała mi, że powinnam ważyć 55 kg, ale nigdy nie mogłam tego osiągnąć. Ale teraz mam prawie 40 lat i w końcu to zrozumiałam. Potrafię przebiec półmaraton w czasie poniżej 2 godzin, a moja mama wciąż się mnie czepia, że ważę ponad 60 kg przy wzroście 162 cm. Jestem zdrowa i silna. Waga nie ma znaczenia.

„Nie odzywaj się”.
Wyjaśniałem tylko moją logikę i sposób rozwiązywania problemów.
Przepraszam, że zabrzmiało to jak brak szacunku, ale to twój problem.
A moi rodzice zastanawiają się, dlaczego już nie dzielę się z nimi informacjami.

„Wszyscy są ważniejsi od ciebie”.
Kiedy byłam w pierwszej klasie liceum, moja mama całkiem poważnie zapytała mojego najlepszego przyjaciela, dlaczego się ze mną przyjaźni, bo nie mogła zrozumieć, dlaczego ktokolwiek miałby to robić.

Że MUSZĘ przytulić każdego członka rodziny (lub przyjaciół), który chce mnie przytulić. Uczucia innych były ważniejsze niż mój własny głęboki dyskomfort. Byłam nieustannie zmuszana do okazywania fizycznych „uczuć”, ponieważ nierobienie tego raniło uczucia mojego ojca, dziadków i młodszego brata.
To naprawdę nabrało rozpędu, gdy moja matka zdała sobie sprawę, że inni ludzie zauważają, jak wzdrygam się przed nawet najmniejszym dotykiem z ich strony. Kto by pomyślał, że jeśli znęcasz się nad swoją córką, to ona wzdryga się, gdy próbujesz ją przytulić?

„Jedyne osoby, które śpią w dzień, to strażacy i prostytutki, a ty nie jesteś żadną z nich”.
Do dziś nie potrafię się zdrzemnąć w czasie dnia.