#1. Policjant Leo Newman sprawdza puls kolegi, oficera Phillipa Colemana, który chwilę wcześniej został śmiertelnie postrzelony w głowę podczas próby ratowania innego rannego oficera Kennetha Solisa (po prawej), styczeń 1973 roku.

W grudniu 1972 i styczniu 1973 roku Mark James Robert Essex, były amerykański wojskowy i czarnoskóry nacjonalista, zamordował 9 osób, w tym pięciu białych policjantów, oraz ranił 12 innych osób.
Uważa się, że Essex specjalnie dążył do zabicia białych policjantów z powodu rasizmu, którego wcześniej doświadczył podczas swej służby w marynarce wojennej armii USA.
Mężczyzna został zwolniony ze służby 11 lutego 1971 roku w wieku 21 lat. To doświadczenie rozgoryczyło Essexa i skłoniło go do zgłębiania ideologii Czarnych Panter.
Gdzieś pod koniec kwietnia 1971 roku Essex wrócił do swojej rodziny w Emporia w stanie Wirginia. Dwa miesiące później kupił półautomatyczny karabinek Ruger kaliber .44. Kilka tygodni po otrzymaniu broni zaczął ćwiczyć strzelanie do celu, starając się poprawić swoją skuteczność.
16 listopada 1972 roku Essex dowiedział się, że dwóch afroamerykańskich studentów zostało zastrzelonych przez zastępców szeryfa z East Baton Rouge podczas demonstracji na terenie kampusu uniwersytetu. Essex był oburzony ostrą reakcją policji na studencką demonstrację w kwestii praw obywatelskich.
Na kilka dni przed sylwestrem Essex napisał list zaadresowany do WWL-TV, podpisany „Mata”, w którym opisał swoje zamiary ataku w dniu 31 grudnia na Departament Policji Nowego Orleanu. Jako główne uzasadnienie zbliżającego się aktu terroru podał zemstę za śmierć „dwóch niewinnych braci” zabitych w demonstracji w poprzednim miesiącu.
W ataku z 31 grudnia został lekko ranny, jednakże wymknął się policyjnej obławie i zdołał ukryć. Wówczas to zginęło dwóch policjantów na służbie.
Drugi atak Essexa nastąpił 7 stycznia. Wtedy to czarnoskóry młody mężczyzna zabił dwóch gości hotelowych, dwóch menedżerów hotelu Howard Johnson's oraz trzech policjantów. W wyniku obławy policyjnej został zastrzelony.
Ciało Essexa zostało wysłane rodzinie do Kansas. Krewni zezwolili na złożenie dwóch wieńców na jego trumnie. Na jednym wieńcu było tylko jego imię z dzieciństwa: „Jimmy”. Na drugim było hasło „Władza dla ludu” („Power to the People”).

#2. Ayrton Senna słuchający płyty Madonny, lata 90. XX wieku.

#3. Rysownik Jim Davis, twórca postaci kota Garfielda. Garfield zadebiutował w USA w gazetach 19 czerwca 1978 roku. Fotografia pochodzi z 1998 roku.

#4. Dzieci siedzą na czołgu na ulicy w Bukareszcie i trzymają transparent z napisem „Dyktatura upadła, klan Ceausescu upadł, a my jesteśmy wolni”. Rewolucja w Rumunii, 1989 rok.

#5. DSV Alvin (załogowy okręt podwodny do badań głębinowych należący do Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych), na pokładzie którego dr Robert Ballard i dwóch operatorów po raz pierwszy dotarli do wraku RMS Titanic, lipiec 1986 roku.

#6. Eddie Vedder z zespołu Pearl Jam wiszący nad sceną podczas wykonywania utworu „Porch”, 1992 rok.

Zwisanie z elementu sceny było jednym z ulubionych popisów wokalisty zespołu z Seattle. Gdy Pearl Jam zyskał światowy rozgłos, firma ubezpieczeniowa powiedziała, że musi przestać, bo inaczej nie ubezpieczą zespołu. Brak ubezpieczenia oznaczał brak trasy koncertowej, brak sprzedaży albumów i brak kontraktu na nagranie następnych płyt. Abstrahując od tego, jak bardzo się ta ekwilibrystyczna sztuczka Eddiemu podobała, w zespole było czterech innych facetów, nie mówiąc już o całej ekipie wspierającej zespół podczas tras koncertowych. Wokalista zaprzestał więc tych praktyk...

#7. Kibice brazylijskiej drużyny piłkarskiej Cruzeiro wracający z meczu w Belo Horizonte, 1993 rok.

#8. Brytyjski parowiec SS Californian, widziany przez załogę statku RMS Carpathia, po zatonięciu RMS Titanic. Carpathia i Californian zabrali na pokład ocalałych i wyłowili wiele ciał zmarłych pasażerów, którzy zamarzli, 15 kwietnia 1912 roku.

#9. Maski przeciwgazowe dla niemowląt testowane w angielskim szpitalu, 1940 rok. W 1938 roku rząd brytyjski rozdał wszystkim obywatelom, w tym także i niemowlętom, maski przeciwgazowe, aby chronić ludność cywilną na wypadek, gdyby Niemcy zrzucili bomby z trującym gazem na Wielką Brytanię.

#10. Generał dywizji Maurice Rose, dowódca 3. Dywizji Pancernej, otrzymuje odznaczenie Krzyż Wojenny „Croix de Guerre” od francuskiego generała, połowa marca 1945 roku.

30 marca 1945 roku Rose jechał wraz z członkami swojego sztabu na czele 3. kolumny pancernej, kilka mil na południe od miasta Paderborn, w wiejskim, zalesionym obszarze. Otrzymawszy raporty o odcięciu i okrążeniu niektórych jednostek przez wojska niemieckie, zawrócili kolumnę, aby zbadać sprawę. Niespodziewanie dostali się w ogień krzyżowy broni strzeleckiej, czołgów i dział przeciwpancernych. Rose i jego sztab wskoczyli do pobliskiego rowu, gdy czołg na przedzie kolumny amerykańskiej otrzymał bezpośrednie trafienie i został zniszczony.
Kiedy Amerykanie zdali sobie sprawę, że zostali otoczeni przez niemieckie czołgi Brygady SS Westfalen, ponownie wsiedli do swoich jeepów i podjęli próbę ucieczki, zjeżdżając z drogi i kierując się na pobliskie pola.
Zdając sobie sprawę, że wkrótce zostaną całkowicie zamknięci, kierowca pierwszego jeepa w grupie przyspieszył i minął niemieckie czołgi. Kierowca jeepa, w którym przebywał Rose, próbował wykonać ten sam manewr, ale jednemu z niemieckich czołgów udało się odciąć im drogę. Rose i pozostali pasażerowie wysiedli z auta, a niemiecki dowódca czołgu otworzył właz i wycelował do nich z pistoletu maszynowego.
Rose sięgnął do kabury, aby oddać pistolet w geście kapitulacji lub spróbować utorować sobie siłą drogę ucieczki. Niemiec strzelił kilkanaście razy. 14 pocisków trafiło w ciało generała Rose'a, w tym kilka w głowę. Pozostali pasażerowie z jeepa Rose'a uciekli do lasu, ukrywali się przez noc i następnego ranka spotkali się z innymi jednostkami alianckimi. Kilka dni później żołnierze wrócili w to samo miejsce, aby odzyskać ciało generała i dokumenty, które ten miał przy sobie.
Śledczy pod przewodnictwem Leona Jaworskiego zbadali później, czy śmierć Rose'a można uznać za zbrodnię wojenną, co miałoby miejsce, gdyby Rose i jego personel zostali zastrzeleni podczas próby poddania się.
Dochodzenie wykazało jednak, że załoga niemieckiego czołgu prawdopodobnie wierzyła, że Rose zamierza walczyć. Niemcy nie mieli pojęcia, że zabili wysokiego rangą dowódcę, ponieważ jego ciało i kilka poufnych dokumentów, które miał przy sobie, nie zostały usunięte z pola bitwy. Rose był najwyższym rangą Amerykaninem zabitym przez wroga na terenie Europy podczas II wojny światowej.

#11. Will Smith, Jaleel White, Neil Patrick Harris i Macaulay Culkin na gali American Comedy Awards, 1991 rok.

#12. Katastrofa lotnicza we Lwowie, 2002 rok.

Tragedia, która pochłonęła życie 77 osób (dalsze 543 osoby zostały ranne bądź ciężko ranne) wydarzyła się 27 lipca 2002 o godzinie 12:52 czasu lokalnego podczas pokazów lotniczych na lotnisku Skniłów. W momencie wykonywania jednej ze skomplikowanych akrobacji ciężki myśliwiec Suchoj Su-27 rozbił się o płytę lotniska.
W wyniku przeprowadzonego śledztwa skazano pierwszego pilota Wołodymyra Toponara na 14 lat więzienia, a drugiego pilota – na lat 8. Obaj piloci należeli do zespołu Ukrainian Falcons. Dodatkowo musieli oni wypłacić rodzinom ofiar w sumie prawie 2 miliony dolarów.

#13. US Marines demontują pomnik Saddama Husajna w centrum Bagdadu, 9 kwietnia 2003 roku.

#14. Żałobnicy zbierają się przed domem Madge Oberholtzer, kwiecień 1925 r.

Madge Augustine Oberholtzer była białą Amerykanką, która została zgwałcona i zamordowana przez prominentnych członków Ku Klux Klanu.
15 marca 1925 roku, pracując dla stanu Indiana podczas kampanii alfabetyzacji dorosłych, Oberholtzer została uprowadzona przez DC Stephensona, Wielkiego Smoka Klanu ze stanu Indiana, oraz jego towarzyszy. Stephenson zaciągnął młodą kobietę do swojego prywatnego pociągu, gdzie gwałcił ją i torturował (Oberholtzer miała na ciele wiele głębokich ran od ugryzień zadanych przez oprawcę). Kobieta kilkukrotnie traciła przytomność, a pociąg przejechał w międzyczasie dystans od Indianapolis do Chicago.
Po przebudzeniu Oberholtzer oznajmiła Stephensonowi: „Prawo dorwie cię w swoje ręce!”. Stephenson, który miał ogromną władzę polityczną dzięki swoim koneksjom, roześmiał się i odpowiedział: „Ja jestem prawem w Indianie”. Kobieta została zmuszona, aby napisać list do matki o tym, że dobrowolnie postanowiła wyjechać do Chicago.
Następnego dnia poprosiła oprawcę, aby ten pozwolił jej, pod opieką zaufanego szofera Wielkiego Smoka, pojechać do miasta i kupić kapelusz. Ku jej zdziwieniu, niezwykle pewny siebie i butny Stephenson wyraził zgodę. Po zakupie owego kapelusza podjechali jeszcze do apteki i tam oprócz różu do policzków Madge nabyła także całe opakowanie tabletek chlorku rtęci.
Oberholtzer wróciła do swojego pokoju hotelowego (gdzie została zameldowana jako żona Stephensona), ale coraz bardziej osłabiona ranami, które zadał jej gwałciciel, zdołała połknąć tylko trzy tabletki. Przez resztę dnia wymiotowała krwią.
Przerażony Stephenson nalegał, że nie zabierze jej do szpitala, chyba że Madge zgodzi się poślubić go w pobliskiej kaplicy; jednakże zmienił zdanie i nakazał szoferowi odwieźć kobietę z powrotem do Indianapolis. Kiedy rodzina Oberholtzer zapytała, co się stało jej córce, ten odpowiedział, że miała wypadek samochodowy.
Rodzice Oberholtzer natychmiast wezwali lekarza, ale nie udało się uratować 28-latki. 28 marca Oberholtzer podpisała oświadczenie i wyjaśniła policji, co się z nią naprawdę działo. Zmarła 14 kwietnia 1925 roku z powodu infekcji gronkowcem spowodowanej ugryzieniami oraz niewydolności nerek spowodowanej zatruciem rtęcią. Została pochowana na cmentarzu Memorial Park w Indianapolis
Stephenson, któremu odmówiono ułaskawienia w procesie w 1926 roku, rozpoczął dialog z Indianapolis Times, podając nazwiska urzędników, którzy przyjmowali łapówki i płatności od Klanu. Skłoniło to gazetę do wszczęcia niezależnego śledztwa, w wyniku którego ujawniono korupcję m.in. gubernatora Edwarda L. Jacksona i szefa Partii Republikańskiej w hrabstwie Marion.
Śledztwo dziennikarzy gazety ujawniło powszechną korupcję polityczną, co pomogło zniszczyć Klan w stanie Indiana i w całym kraju. Do lutego 1928 roku liczba członków KKK w Indianie spadła do zaledwie 4000 (w szczycie popularności było ich ponad ćwierć miliona).
Stephenson został zwolniony warunkowo dopiero 23 marca 1950 roku. Naruszył świadomie warunki zwolnienia warunkowego, znikając około 25 września tego samego roku. Został schwytany w Minneapolis 15 grudnia, a w 1951 roku sąd nakazał mu odsiedzieć kolejne dziesięć lat wyroku.
Został zwolniony 22 grudnia 1956 roku pod warunkiem, że opuści stan Indiana i nigdy już nie wróci. W 1961 roku Stephensona aresztowano w Tennessee w wieku 70 lat pod zarzutem napaści seksualnej na 16-letnią dziewczynkę, ale zarzuty zostały wycofane z powodu niewystarczających dowodów. Zmarł pięć lat później.

#15. Pogrzeb Franciszka Żwirki i Stanisława Wigury w Warszawie. Fragment konduktu pogrzebowego na Nalewkach, 15 września 1932 roku. Źródło: NAC

W poprzednim odcinku