#1. Pierwszy dzień w szkole Mili Kunis, koniec lat 80. XX wieku. Aktorka dorastała w Czerniowcach w zachodniej części Ukrainy.

#2. Logo Solidarności na przewróconym T-55 z czasów sowieckich: ten sam czerwony napis widnieje na pobliskiej latarni w tle, Václavské náměstí, Praga, Czechosłowacja, sierpień 1990 roku.

#3. Zdjęcie ocalałych członków załogi HMCS Karluk, 1914 rok.

HMCS Karluk wypłynął z Nome na Alasce 13 lipca 1913 roku, kierując się na wyspę Herschel, gdzie miał spotkać się z innymi statkami Kanadyjskiej Ekspedycji Arktycznej. 13 sierpnia, wciąż ponad 200 mil (320 km) od celu, został uwięziony w paku lodowym i rozpoczął powolny dryf, głównie w kierunku zachodnim, z dala od wyspy Herschel.
19 września Stefansson i inni członkowie personelu ekspedycji opuścili statek na dziesięciodniowe polowanie. Kiedy ich nie było, lód, niosąc ze sobą Karluka, zaczął szybciej dryfować na zachód, tak że Stefansson i jego grupa nie mogli wrócić na statek. Udali się drogą lądową do Cape Smythe, w pobliżu Point Barrow. Tymczasem Karluk nadal dryfował, pozostając pod ciągłym i niezwykle niebezpiecznym naporem lodu.
10 stycznia 1914 roku w burcie powstała dziura. Jednostka stale nabierała wody i następnego dnia zatonęła. Wszystkie 25 osób przeniosło się ze statku na lód. Po kilku tygodniach w tymczasowym obozie lodowym rozpoczęli starania o dotarcie do najbliższego lądu, Wyspy Wrangla. Czteroosobowa grupa ochotników, która wyruszyła jako pierwsza, zgubiła drogę podczas marszu i wiele lat później została znaleziona martwa na Herald Island. Inna czteroosobowa grupa, w tym brytyjski odkrywca James Murray, odłączyła się od ekspedycji i próbowała samodzielnie dotrzeć do lądu; nigdy więcej ich nie widziano. Spośród 17 osób, które dotarły na wyspę, trzy zmarły przed przybyciem pomocy we wrześniu 1914 roku.

#4. Ludzie ustawiają się w kolejce, aby zobaczyć premierę filmu „Gwiezdne wojny” w kinie w Japonii, 1978 rok.

#5. Żaba Kermit i świnka Piggy składają niezapowiedzianą wizytę na planie filmu „Gwiezdne wojny, część V: Imperium kontratakuje”, 1979 rok.

#6. „Kapliczka nieopodal piekła” – amerykańscy żołnierze i marynarze uczestniczyli w nabożeństwie w pierwszą niedzielę po D-Day w małej, zniszczonej podczas inwazji kaplicy w Normandii we Francji, 11 czerwca 1944 roku.

#7. Kobieta obsługująca pierwszy (i prawdopodobnie ostatni) automat z ziemniakami w Wielkiej Brytanii, Chelsea, 1962 rok.

#8. Zdjęcie wykonane podczas pierwszej udanej podróży pojazdem mechanicznym z Kapsztadu do Kairu, w momencie gdy auto utknęło w błocie w Rodezji Południowej, 1925 rok.

Wyprawa Court Treatt była pierwszą udaną próbą przejechania samochodem z Kapsztadu w RPA do Kairu w Egipcie. W skład grupy wchodzili Stella Court Treatt, jej mąż major Chaplin Court Treatt, Thomas A. Glover, operator filmowy, Fred C. Law, specjalny korespondent londyńskiego Daily Express, brat Stelli, Errol, Julius Mapata, przewodnik wyprawy i tłumacz, oraz kapitan F.C. Blunt i pan McEleavey, przedstawiciele firmy Crossley Motor.
13 września 1924 roku wyruszyli z Kapsztadu dwoma samochodami Crossley 25/30 z zabudową właściwą dla lekkich ciężarówek. Do Kairu dotarli szesnaście miesięcy (i 12 732 mil) później, 24 stycznia 1926 roku. Cała trasa liczyła sobie 12 732 mile / 20 490 kilometrów.
Ich trasa wiodła z Kapsztadu przez Britstown, Pretorię, Polokwane (dawniej Pietersburg), Bulawayo (w Zimbabwe, dawniej Rodezja, gdzie odwiedzili grób Cecila Rhode), Livingstone (w Zambii, dawniej Rodezja Północna), Kabwe (w Zambii, dawniej Broken Hill), Mbala (w Zambii i dawniej Abercorn), Karonga (Malawi, dawniej Nyasaland), Mwaya (Tanzania, dawniej Tanganika), Nairobi (Kenia), Mongalla (Sudan Południowy, dawniej Sudan Anglo-Egipski), Rumbek, Wau, Al-Ubayyid (Sudan, dawniej Sudan Anglo-Egipski), Ed Dueim, Chartum, Wadi Halfa i wreszcie Asuan (Egipt) do Kairu w Egipt.
Kiedy Treattowie wrócili do Anglii, ich podróż została okrzyknięta jako „triumf brytyjskiego ducha i wyższości brytyjskiej inżynierii”.

#9. Prawie 40 lat po lekceważeniu przez FDR, prezydent Gerald Ford zaprosił legendarnego olimpijczyka Jessego Owensa do Białego Domu. Owens był, delikatnie mówiąc, zszokowany, kiedy Ford odznaczył wybitnego medalistę olimpijskiego Prezydenckim Medalem Wolności. Sierpień 1976 roku.

#10. Francuscy cywile ustawili ten krzyż ku czci amerykańskiego żołnierza zabitego podczas inwazji na Normandię. Carentan, Francja, 17 czerwca 1944 roku.

#11. Kolumny ciężarówek Studebaker, Ford i Chevrolet dostarczonych przez Stany Zjednoczone Sowietom w Moskwie, 1944 rok.

#12. Silvio Berlusconi świętuje z zawodnikami AC Milan po zwycięskim finale Ligi Mistrzów, Grecja, 2007 rok.

#13. Karl Landsteiner w swoim laboratorium, Nowy Jork, 1930 rok.

#14. Sophia Loren w filmie „Chłopiec na delfinie”, 1957 rok.

#15. Warszawski pucybut podczas pracy przed Dworcem Wiedeńskim na rogu Marszałkowskiej i Al. Jerozolimskich w Warszawie. Widoczna reklama pasty do butów Dobrolin”, 1936 rok. Żródło: NAC.

Uroczyste otwarcie Dworca Wiedeńskiego miało miejsce 14 czerwca 1845 roku, kiedy to uruchomiono pierwszy odcinek linii kolejowej do Grodziska. Miał 160 metrów długości, czyli mniej więcej tyle, ile przeciętny pociąg w tamtych czasach. Niestety, jego niewielkie rozmiary szybko okazały się niewystarczające dla rozwijającej się kolei i już pod koniec XIX wieku zapadła decyzja o budowie nowego dworca.
Częściową rozbiórkę Dworca Wiedeńskiego rozpoczęto w 1921 roku. W latach 30. XX wieku zburzono skrzydło zachodnie. Reszta została spalona we wrześniu 1939 roku.

W poprzednim odcinku