Internauci opowiadają o swoich mrocznych sekretach

#1.

Mam teraz naprawdę kiepski czas. Mój partner jest chory (uszkodzenie mózgu po nagłej chorobie). Przez większość dni jest sobą, ale bywają też dni, kiedy zupełnie go nie poznaję. Staje się zły, zdezorientowany, nie wie kim jestem i wpada w furię, a ja muszę go uspokajać. Przypominam mu o tych 13 wspólnych latach. Czasem muszę złamać mu po raz kolejny serce i przypomnieć, że jego ojciec nie żyje. Dla ludzi z zewnątrz sprawia wrażenie, że wszystko z nim w porządku. Jest tylko trochę cichszy przy nich niż dawniej. Nie widzą tych napadów, które miewa przy mnie w zaciszu domu. Jest mi ciężko. Wypalam się między pracą, studiami, opieką nad nim. Teraz czeka nas przeprowadzka ponieważ ma problemy z mobilnością. Znów będzie zdenerwowany i zdezorientowany zmianą. Nie zostawię go, kocham go. Ale każdy dzień uświadamia mi, że nigdy nie będziemy mieć takiego życia jakie chcieliśmy mieć.

#2.

Często fantazjuję o śmierci.

#3.

Czasami chciałbym znaleźć sobie domek gdzieś na odludziu i po prostu zniknąć. Nikt nie będzie mnie ganił za mój wygląd, nikt nie będzie narzekał, że praca, za którą mi nie płacą, nie jest wykonywana tak szybko, jak by chcieli. Koniec z torturowaniem się niemożliwymi do spełnienia marzeniami o lepszym życiu, z żoną i dziećmi, z psem i dwoma samochodami w garażu. Tylko ja, sam w cholernym lesie. Koniec z łajdakami mówiącymi, że "to wola Boga", gdy tylko dzieje się coś złego. To wszystko jest takie wyczerpujące.

#4.

Zemściłem się na starym łobuzie z liceum ostatniego dnia szkoły i przeciąłem wszystkie opony w jego samochodzie. Widziałem nawet, był wściekły gdy to zobaczył. Ja po prostu przeszedłem obok, uśmiechając się do siebie z myślą, że „sprawiedliwości stało się za dość". I wiecie co, wcale tego nie żałowałem i nadal nie żałuję. Zostałem skrzywdzony, więc odpłaciłem się tym samym.

#5.

Późną nocą, ktoś zaatakował mnie w parku. Koło kosza, obok którego upadłem, znalazłem pozostawioną przez kogoś igłę z jakiejś strzykawki. Wbiłem ją napastnikowi w oko i uciekłem. Od tamtej pory go nie widziałem i modlę się, żebym nigdy więcej już go nie spotkał.

#6.

Przypadkowo zabiłem człowieka ratując siebie. Prześladuje mnie to do dziś, bo wszyscy uznali, że nie jestem niczemu winny.

#7.

Nie chodzę do lekarza, aby leczyć moje bóle i dolegliwości, bo mam skrytą nadzieję, że w końcu mnie to wszystko zabije. Tak, wiem, że to egoistyczne.

#8.

Mój sekret nie jest może mroczny, ale… mam nadzieję, że mój ojczym rozstanie się z moją mamą. Ona jest straszną manipulantką i znęca się nad nim emocjonalnie. Zachowują się jakby taka była normalna kolej rzeczy, ale ja go bardzo lubię i chciałabym, żeby odszedł, bo wtedy zyska szansę na szczęście. Przy mojej mamie tego nie doświadczy.

#9.

Dałam mojemu siostrzeńcowi głośną, grającą zabawkę, tylko dlatego, że miałam drobną sprzeczkę z siostrą.

#10.

Mam podejrzenia, że jestem miły i troskliwy tylko dlatego, że tak wypada i po prostu z przyzwyczajenia.

#11.

Nie czuję z nikim żadnej więzi. To mnie boli, ale nie chcę się z tym dzielić z nikim z mojego otoczenia.

#12.

Izoluję się od ludzi i później się o to wściekam.

#13.

Paliłam od prawie 40 lat. Byłam tajną palaczką - rzadko paliłam w miejscach publicznych i nigdy w pracy, więc o tym, że paliłam paczkę dziennie przez prawie całe swoje życie, wie tylko mój mąż. 15 dni temu rzuciłam. Pragnienie zapalenia fajki czasem mnie wykańcza, ale koniec końców czuję się o wiele lepiej.

#14.

Chcę, aby mój brat i jego narzeczona stracili wszystko, co mają, w tym opiekę i prawo do widzenia ich dzieci. Są okropnymi, niezwykle manipulującymi ludźmi, którzy w pełni wykorzystali (finansowo, psychicznie, emocjonalnie) naszych starszych rodziców. Nienawidzę ich całą sobą.

#15.

Mam straszne problemy z pamięcią i bez względu na to, co robię, aby z tym sobie jakoś poradzić (leki, planery, przypomnienia, alarmy itp.) rzeczy wciąż wymykają się spod kontroli. Czuję się okropnie, ponieważ nienawidzę tych rozczarowanych lub sfrustrowanych spojrzeń, których doświadczam, gdy zadaję komuś jakieś pytanie, a okazuje się, że przecież powinienem znać odpowiedź. To jest dla mnie trudne, bo ludzie myślą, że mam ich gdzieś, bo przecież "gdybyś się przejmował, to byś pamiętał".

#16.

Kiedy miałam siedem lat byłam sama w domu. Zadzwoniłam na pogotowie, bo wybuchł pożar, który strawił połowę domu. Gdy przyjechali byłam na zewnątrz. Moja matka (która była wtedy poza domem) została poinformowana przez straż pożarną, że był to pożar spowodowany wadą instalacji elektrycznej. Tak naprawdę przyniosłam do domu zapalniczkę, bo byłam zafascynowana ogniem. Podpalałam małe frędzle na końcu koca na moim łóżku, gasząc je zanim zapalił się cały koc... Aż w końcu nie zdążyłam i całe łóżko zajął ogień. Gniazdko elektryczne stopiło się od gorąca, co spowodowało, że strażacy uznali to za przyczynę pożaru. Mam teraz 40 lat. Moja matka wciąż nie zna prawdy, a ja nadal pamiętam jakby to było wczoraj, pamiętam ten gorąc na mojej twarzy, gdy na próżno próbowałam ugasić łóżko.

#17.

W mojej lodówce stoi kilkuletni sok pomarańczowy i boję się go wylać.