Najbardziej trzymające w napięciu sceny w filmach zdaniem internautów

Scena, w której Tyler gotuje. Świetnie się patrzyło na to, jak Ralph Fiennes dosłownie równa z ziemią postać graną przez Nicholasa Houlta. Choć z drugiej strony scena ta wywoływała potężny dyskomfort.

Scena napadu w oryginale, kiedy bohater nie mógł nawet pisnąć czy dotknąć czegokolwiek. Kiedy nawet pojedyncza kropla potu mogła wszystko zepsuć...

Kiedy chłopiec próbuje uciec na tylnej kanapie pickupa. Wstrzymałem oddech na dobre trzy minuty.

Jego całe zadanie polegało na tym, aby rozbroić bombę, zanim ona wybuchnie! Bez przerwy musiałam zatrzymywać film, żeby jakoś radzić sobie z tym napięciem. Kathryn Bigelow zabrała mi pięć lat życia tym filmem.

Scena w kuchni. Miałem wtedy 9 lat i przez większość filmu chowałem się za kanapą, ale ta scena była tak pełna napięcia, że musiałem ją obejrzeć... choćby tylko jednym okiem.

Scena z tsunami. Sama myśl o niej sprawia, że z nerwów zaciskam pięści.

Ostatnie 15 minut. Ten człowiek dawał ciała na każdym kroku przez cały film, więc kiedy była to jego ostatnia szansa na zdobycie pieniędzy, kibicowałeś mu, żeby to się wreszcie skończyło. Zdobył pieniądze i przez dwie sekundy poczułeś ulgę – tylko ta ostatnia scena wszystko zepsuła.

Scena, gdy chowają się w łazience. Uderzył mnie dźwięk ciężkiego oddechu postaci, płaczu i wymiotów. Całą scenę spędzasz, czekając, aż coś się wydarzy – albo okaże się, że to koniec, albo że strzelec wejdzie do łazienki. Musiałem zatrzymać film i odetchnąć po obejrzeniu tej sceny.

Scena z badaniem krwi.

Scena z USS Indianapolis. To po prostu trzech gości rozmawiających i pijących na łodzi. Ale opowieść Quinta jest tak dobrze zagrana, że dosłownie czujesz się, jakbyś tam był z nimi wszystkimi w tej wodzie i czekał na swoją kolej. Rozwinięcie i budowa napięcia... istny majstersztyk. Bardzo bym chciał, aby scena ta została rzeczywiście sfilmowana i żeby zrobiono to dobrze.

Scena ze sparaliżowaną Michelle Pfeiffer w wannie, kiedy woda powoli się napełnia, a bohaterka jest o krok od utonięcia.

Scena na końcu, kiedy próbują ze wszystkimi wylecieć z Iranu i dochodzi do wyścigu między postacią Bena Afflecka i pracownikami ambasady a Irańczykami, którzy dowiedzieli się, że część dyplomatów zaginęła. To jedna z najbardziej stresujących scen, jakie kiedykolwiek widziałem w filmie. Pamiętam dokładnie, że przez 10 minut trzymałem się kurczowo krawędzi fotela i wstrzymywałem oddech.

Dla mnie to scena, kiedy Paul otworzył zamek i uciekł ze swojego pokoju, gdy Annie nie było. Przeszukuje dom. Znajduje nóż i jakieś dziwne tabletki. Nagle jednak słyszy samochód Annie i zdaje sobie sprawę z tego, że wróciła. Musi więc szybko wczołgać się na wózek i schować w pokoju tak, aby ona się nie zorientowała, że zdołał się wymknąć. Ta scena aż kipi napięciem.

Antony Chigurh i Carla Jean i scena z nimi na samym końcu.

Scena w metrze. Patrzenie, jak ta kobieta jest molestowana, podczas gdy ona sama miała nadzieję, że jedyna osoba, która może jej pomóc, ruszy się i to zrobi. A potem my, jako widzowie, już wiemy, co się dalej stanie, gdy cała uwaga przenoszona jest na Artura. To było coś.

Scena, w której wanna napełnia się wodą, a dziecko w niej prawie się topi. Dostaję ataku paniki za każdym razem, kiedy to widzę.

Misja w ostatniej scenie. To zwieńczenie całego filmu, więc zdawałem sobie sprawę z tego, że będzie nerwowo, ale nie zdawałem sobie sprawy z tego, że aż tak. Siedziałem jak na szpilkach cały czas zastanawiając się, czy uda im się wrócić.

Scena z noktowizorem. Jest przerażająca!