#1. Dobrzy przyjaciele: Walt Disney i dowódca eskadry RAF Roald Dahl, 1943 rok.

W 1942 roku Dahl przeniósł się do Waszyngtonu, gdzie został attaché wojskowym (lotniczym). Był brytyjskim szpiegiem, który uwodził bogate Amerykanki i pisał propagandowe teksty. Szybko dał się poznać jako ekscentryk i miłośnik wystawnych balów.
W czasie pobytu w Waszyngtonie poznał C.S. Forestera, który zachęcił go do pisania. Sławę zdobył jako pisarz. Wydał dwie autobiografie, dwie powieści dla dorosłych i kilkanaście książek dla dzieci. Te najsłynniejsze to „Charlie i fabryka czekolady”, „Wiedźmy” czy „Matylda”. Do napisania „Charliego i fabryki czekolady” zainspirowała go wizyta delegacji fabryki czekolady w szkole oraz próby smakowe wyrobów czekoladowych, których uczestnikami byli uczniowie.
Dahl dorabiał, pisząc teksty dla Hollywood. Stworzył wiele scenariuszy filmowych, m.in. do serialu „Alfred Hitchcock przedstawia” (1955) oraz obrazu z Jamesem Bondem – „Żyje się tylko dwa razy”.

#2. Papież Jan Paweł II spotyka się z Mehmetem Alim Agcą, człowiekiem, który próbował go zabić, 1983 rok.

#3. Nagi protestujący drwi z policyjnej armatki wodnej podczas zamieszek przed trzecim szczytem obu Ameryk w Quebec City, Kanada, 21 kwietnia 2001 roku.

#4. Zdjęcie promocyjne osiedla Hollywoodland w Los Angeles wykonane około 1925 roku. Sam znak-napis, obecnie wizytówka Hollywood, powstał w 1923 roku.

#5. Protestujący barmani (ale nie tylko) wylewali rosyjską wódkę do wody w porcie w Bostonie, 14 września 1983 roku, aby zaprotestować przeciwko zestrzeleniu koreańskiego samolotu przez sowiecką rakietę.

#6. Norwescy Quislings (nazistowscy kolaboranci) z grupy kolaboracyjnej „Sonderabteilung Lola” oskarżeni o zdradę. Byli odpowiedzialni za torturowanie, zabijanie i systematyczne donoszenie na bojowników ruchu oporu, 1946 rok.

Quislings to w Norwegii zdrajcy ojczyzny kolaborujący z nazistami w czasie II wojny światowej. Nazwa wzięła się od nazwiska premiera Norwegii Vidkuna Quislinga – norweskiego wojskowego i faszystowskiego działacza politycznego, przywódcy faszystowskiej partii Nasjonal Samling (NS), dwukrotnego premiera Norwegii, kolaboranta, Førera narodu norweskiego, który został skazany na śmierć w 1945 roku.
Zadaniem grupy kolaboracyjnej Sonderabteilung Lola było zwalczanie norweskiego ruchu oporu poprzez infiltrację jego struktur. Metodami używanymi przez członków grupy było między innymi podsłuchiwanie i wciąganie zwykłych ludzi w rozmowy w autobusach, pociągach, restauracjach lub innych miejscach publicznych. Podczas tych rozmów członkowie Sonderabteilung Lola starali się wyciągnąć od swoich rozmówców ich opinie o polityce niemieckich władz okupacyjnych. Jeśli spotkali kogoś, kto wspominał o ruchu oporu, próbowali zyskać jego zaufanie, a następnie wniknąć do struktur konspiracyjnych.
Inną metodą infiltracji było udawanie zestrzelonych pilotów Royal Air Force, którzy chcieli się przedostać do Wielkiej Brytanii za pośrednictwem ruchu oporu. Współuczestniczyli również w śledztwach prowadzonych przez Niemców, w tym w torturach. W swojej działalności cieszyli się dużą niezależnością. Bilans ich działalności wyniósł ponad tysiąc aresztowanych, w tym kilkuset rzeczywistych członków lub sympatyków ruchu oporu. Około stu Norwegów, a także agentów brytyjskiego Special Operations Executive, zostało przez nich zabitych.
Po zakończeniu wojny w wyniku dwóch procesów 41 członków Sonderabteilung Lola zostało skazanych, w tym 11 na karę śmierci przez rozstrzelanie (7 wyroków zostało wykonanych). Założyciel grupy Henry Rinnan, który zamordował osobiście 13 lub więcej osób, został schwytany przy granicy ze Szwecją i rozstrzelany w Trondheim 1 lutego 1947 roku.

#7. John Glenn wchodzi do wnętrza małej, przytulnej kapsuły Friendship 7. 20 lutego 1962 roku jako pierwszy Amerykanin w kosmosie okrążył Ziemię.

#8. Luty 2003 – termin „Freedom Fries” został ukuty w Północnej Karolinie przez właściciela restauracji „Cubbie's” w odpowiedzi na sprzeciw Francji wobec inwazji na Irak. Ruch mający na celu zmianę nazwy lub zakazanie wszystkiego, co francuskie, szybko zyskał na popularności i był postrzegany jako „patriotyczny”, ponieważ „wycofywano nazwy francuskie”, tak jak Francja „wycofała się z inwazji na Irak”.

#9. Rodzina z południowej części stanu Ohio ze swoją nową pralką, 1911 rok.

#10. Joe Frazier wraca do swojego narożnika po powaleniu Muhammada Alego w 11. rundzie ich pierwszej walki, 8 marca 1971 roku. Walka została w późniejszych latach określona jako „walka stulecia”.

W 1967 roku Alemu odebrano tytuł mistrza świata oraz licencję bokserską, ponieważ odmówił zaciągnięcia się do wojska. Prawo do odbywania oficjalnych walk odzyskał dopiero w 1970 roku. Wówczas już mistrzem świata był młodszy od niego o dwa lata Joe Frazier.
Obaj pięściarze skrzyżowali rękawice 8 marca 1971 roku. Niepokonany dotychczas Joe Frazier (bilans 26 zwycięstw, z czego 23 przez nokaut) stanął naprzeciwko Muhammada Alego (bilans 31 zwycięstw, z czego 25 przez nokaut), a więc po raz pierwszy w historii o tytuł mistrza świata stanęli przeciwko sobie dwaj niepokonani zawodnicy.
W walce zakontraktowanej na 15 rund Frazier pokonał jednogłośnie na punkty starszego rywala, posyłając go dodatkowo na deski w 11. rundzie.

#11. Ford Model A na stojaku do smarowania w warsztacie serwisowym Lubeseal, 1930 rok.

#12. Bracia Hunter przeprowadzają szybki przegląd stanu technicznego swojej maszyny w powietrzu podczas 23-dniowego lotu bez lądowania. W ciągu 23 dni żywność i paliwo były im okresowo dostarczane innym samolotem. Fotografia wykonana w 1930 roku.

#13. 1 marca 1989 roku – dzień, w którym na Islandii zalegalizowano sprzedaż piwa.

W przeprowadzonym w 1908 roku referendum Islandczycy zdecydowali o tym, że od dnia 1 stycznia 1915 roku wprowadzony zostanie zakaz sprzedaży wszelkich napojów alkoholowych. Pełna prohibicja nie trwała długo, bo już w 1921 roku zakaz częściowo zniesiono. Dlaczego? Ze względu na to, że Hiszpania nie chciała kupować islandzkich ryb, jeśli Islandczycy nie będą z Hiszpanii importować wina. Jednak mimo że można było legalnie kupić wino, ludzie nadal produkowali alkohol domowymi sposobami.
Kolejne referendum przeprowadzono w 1935 roku. Zalegalizowano mocny alkohol, ale nie uwzględniono piwa o zawartości alkoholu wynoszącej 2,25 proc. lub więcej, bo uznano, że piwo byłoby łatwiej kupić, ponieważ jest tańsze niż inne alkohole. Kolejnym powodem był fakt, iż piwo kojarzyło się z Danią, a Islandia walczyła o uzyskanie niepodległości od tego kraju i odniosła sukces w 1944 roku.
Sprzedaż piwa o większej zawartości alkoholu zalegalizowano dopiero 1 marca 1989 roku. Władze obawiały się, że dostępność alkoholu będzie miała zły wpływ na młodzież, ale obawy się nie sprawdziły. Obecnie sprzedaż alkoholu w Islandii prowadzi tylko państwowa sieć sklepów – Vínbúdin. Jedynie piwo o zawartości alkoholu poniżej 2,25 proc. można kupić w zwykłych sklepach spożywczych.

#14. Niemieccy żołnierze przed wejściem do burdelu otwartego w synagodze, Brest, 1940 rok.

#15. Akcja „L'épuration sauvage”, Francja, 1945 rok.

Po II wojnie światowej Francuzi „podziękowali” kobietom, które chętnie sprzedawały swoje wdzięki nazistom.
Część kobiet doszła do wniosku, że lepiej żyć z nazistami w zgodzie niż z nimi walczyć. Wśród nich była między innymi Fabienne Jamet, jedna z kierowniczek znanego domu publicznego w Paryżu „One-Two-Two”, która tak wspominała okres okupacji:

Nigdy nie miałam tak fajnie w życiu. Te upojne noce były fantastyczne! Pamiętam SS, wszyscy na czarno, tacy młodzi, tacy piękni, często z niezwykłą inteligencją – mówili doskonale po francusku i angielsku.

Coco Chanel, słynna projektantka mody znana z mocno antysemickich poglądów, została oskarżona nawet o szpiegostwo na rzecz Niemców. Kobieta publicznie głosiła, że „miłość do blond barbarzyńców, których eleganckie mundury i zwyczaj ćwiczenia bez koszul wzbudzał ogromne zainteresowanie francuskich kobiet, jest całkowicie uzasadniona”.
W 1939 roku Coco Chanel wycofała się z aktywnej działalności w świecie mody, zamykając swoją działalność na czas wojny. W 1940 roku uciekła przed niemiecką inwazją do Vichy, a następnie powróciła do Paryża, gdzie spędziła resztę wojny w hotelu Ritz, w towarzystwie wysoko postawionych Niemców, w tym dyplomaty – a zarazem jej kochanka – Hansa Günthera von Dincklage. Istnieje też przypuszczenie, że w tamtym czasie kolaborowała z Abwehrą. Po wyzwoleniu Francji przez aliantów, we wrześniu 1944 roku, została na krótko aresztowana, ale wypuszczono ją na wolność, między innymi dzięki protekcji Winstona Churchilla. Wyemigrowała do Szwajcarii.
Po wojnie we Francji podjęto akcję w celu ujawnienia i osądzenia kolaboracjonistek. W trakcie tej akcji udało się ujawnić około 30 tysięcy francuskich kobiet podejrzanych o kontakty z Niemcami, które spotkała kara publicznego poniżenia. Bardzo często ulica nie ograniczała się wyłącznie do golenia głowy (femmes tondues – „kobiety ostrzyżone”), ale jeszcze na ciele kobiety malowano swastyki. Niektóre kobiety były zmuszane do wykonywania nazistowskich salutów i spacerowania w miejscach publicznych z ogoloną głową i z nieślubnymi dziećmi na rękach. Krążyły też plotki o torturach czy wręcz mordach na kobietach za collaboration horizontale, czyli kolaborację na leżąco.

#16. Obchody 25-lecia Armii Czerwonej w londyńskiej Royal Albert Hall, 21 lutego 1943 roku.

#17. Joe Biden i Wiktor Juszczenko piją coca-colę w kijowskiej restauracji, 2009 rok.

#18. Egzekucja Missaka Manouchiana, bohatera francuskiego ruchu oporu, i członków jego grupy, 21 lutego 1944, Fort Mont-Valérien, Francja.

W momencie wybuchu II wojny światowej Manouchain został, jako obcokrajowiec, ewakuowany z Paryża, do którego jednak wrócił w czerwcu 1940 roku. Kontynuował w podziemiu działalność we Francuskiej Partii Komunistycznej, która po wrześniu 1939 roku została zdelegalizowana.
W lutym 1943 roku wstąpił do tworzonych od kwietnia 1942 roku przez Borisa Holbana jednostek ruchu oporu złożonych z emigrantów we Francji, głównie Żydów i Ormian. 17 marca wziął udział w pierwszej akcji zbrojnej w Levallois-Perret, gdzie jednak okazał się kiepskim żołnierzem. W miarę zdobywania doświadczenia wykazał się jednak osobistą odwagą, zyskał szacunek innych uczestników jednostki i został wybrany komisarzem technicznym wszystkich emigranckich grup ruchu oporu (FTP-MOI), a w sierpniu, po odsunięciu z funkcji Holbana z powodów dyscyplinarnych, ich zwierzchnikiem na stanowisku komisarza wojskowego. Był tym samym drugim (po Josephie Epsteinie) w hierarchii paryskiego ruchu oporu organizowanego pod auspicjami komunistów. 28 września 1943 roku był głównym organizatorem udanego zamachu na nazistowskiego generała Juliusa Rittera. Łącznie jego grupa dokonała do listopada około trzydziestu udanych akcji sabotażowych.
Poszukiwany przez hitlerowców Manukian został w końcu aresztowany 16 listopada 1943 roku przez policjantów ubranych po cywilnemu w Évry-Petit-Bourg w czasie spotkania z Epsteinem. Manukian i dwudziestu dwóch innych aktywistów komunistycznych zostało poddanych torturom, a następnie osądzonych, skazanych na karę śmierci i rozstrzelanych w forcie Mont Valérien w Suresnes koło Paryża.

#19. Pamela Anderson na boisku do gry w baseball, Los Angeles, 1992 rok.

#20. Sklepik z książkami i nutami w zrujnowanej, powojennej stolicy Polski, ulica Krucza, Warszawa, lato 1945 roku.

W poprzedniej części

Źródła: 1, 2, 3